آگراندیسمان

در یک ماه گذشته، هر هفته یک فیلم از آنتونیونی بر پرده [=دیوار] سینمایی خانگی دیده ایم. دیشب آگراندیسمان را دیدیم و شب های پیش ترش سه گانه اش را. 1966 سال ساخت آگراندیسمان است، دو سال قبل از سال جهانی اعتراضها، و این، یعنی 2016 از 1966 کوچکتر است، بسیار کوچکتر، به خصوص از منظر تاریخ خیال. امیدوارم زمان مثل اسبی که تسمه لگامش را می کشیم باز به سمت 1966 برود اگر آن سال، سالی است که جادویی به نام آگراندیسمان ساخته شده.

هنوز دو سکانس جنون آمیز از دیشب، به من می گوید مراقب خودت باش:

سکانس آمیزش وحشیانه عکاس با آن دو دختر، هرسه پیچیده در کاغذ بنفش بزرگ در گالری. و سکانس انتظار گروه خاموش تا عکاس، توپ افتاده در بیرون زمین را برگرداند. آن یکی خش خش و جیغ و داد هرزه و این، سکوت محض و نجیب صبحگاهی.

برگشتنا، بهناز پرسید معنایی داشت این فیلم؟

و من گفتم هیچ معنایی نداشت. و خوشحال بودم که این جواب را می دادم.

م.ک 

رویای بیداری...