عربده

یک چیز برایم حل نمیشود: چرا مردم این اندازه گرسنه تایید گرفتن و مقبول افتادن اند. چندی پیش دوستی به من هشدار داد که به سختی خواهی افتاد. رفاه در مردمداری است. بهش گفتم غم انگیز نیست برات که طرفدارانت و فالوورهات این همه بدبختِ توجه تو اند؟ خبری هم شنیده م که هنوز از شوک اش درنیامده ام. این همه نیاز به محبت دیدن از کجا مثل زهر در رگها پخش شد. کافیست یکی را به دروغ کمی ستایش کنی چنان تسخیرت می شود و احترامت میکند که خودت هم از خودت چندشت می شود. الان که مرور میکنم میبینم چه موقعیتهای مالی عجیبی را از دست داده ام فقط به این خاطر که وقتی طرف کتابش را هدیه داده توی چشمهای طرف گفته ام, اصلا حتا نگفته ام بلکه از چشمهام خوانده, که تو را چه به کتاب و ادبیات. یا چه میدانم. گفته کمکم کن و من گفته ام وقتت را تلف می کنی در این وادی و برو سراغ کاروباری دیگر. یکی مثل من صریح و بی مدارا بود. خواب دیده بود که حافظ به او گفته

غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن

روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

م.ک

رویای بیداری...