آدم و حوا در سوگواری

تا حالا در پرسه زدنهاتان در کوچه و خیابان یا قدمگاهی یا گردشگاهی، به آدم و حوا برخورده اید؟ دورترین انسان از خطور به ذهن ما این دو اند. من صحنه ای دارم در «سوگواری برای شوالیه ها» که این رویداد را گزارش کرده ام. در تبریز. در محله ای اشراف نشین. یک زن و شوهرند که از رستورانی به خانه شان برگشته اند. ولی بس که غذای رستوران عالی بوده همان لحظه که ماشین را به حیاط برده اند خوابشان گرفته و در ماشین به خواب رفته اند. راوی که عادت دارد به خط کشیدن روی دیوار با مداد، به در بازمانده این خانه می رسد و چون نمیخواهد خطش قطع شود، پس نباید مداد را از دیوار بردارد، از در می رود داخل و دور دیوار حیاط خطش را می کشد. همان لحظه زن از خواب نوش بیدار و از ماشین پیاده می شود و ...

چه ربطی دارد به آدم و حوا؟ از کجایم درمی آورم که آن زوج میانسال در خواب گریخته اند به دوران پیش از هبوط؟ جادوی من در آفریدن این صحنه در همین نکته است. آیا طلسم احضار را آن خط ممند که یک «درازترین الف» است - و می دانیم الف چه معنایی دارد در ادبیات کلاسیک فارسی- فراهم آورده؟ شاید. تاییدی بر این ادعا دارم؟ وانمود می کنم نمی دانم. شاید پسرشان ودود را به کمک می گیرم که برابر دیدگان همکلاسیهایش، که در مدرسه انگشت به او می رساندند، به دستور پدرش به سان یونانیان باستان لخت شد.

م.ک  

رویای بیداری...