شاگرد اُوید

از رفقا می پرسند چرا اینجا را به روز نمیکنم. چه می دانم. لابد دارم یکی از آن دگردیسیها را از سر می گذرانم که هر به چندی می گذرانم. چه، من مهجوربازم و اکنون «سیاحت» چنان شتابی گرفته که مجال قلمی کردنش نیست. وقتی هم قرار میگذاریم بهناز را مثل آدم صدا نمیزنم. سر از پنجره ماشین بیرون می برم سوت بی انگشت بلندی میزنم که برگردد نگاهم کند و شگفتزده بیاید و بگوید «حال آدم خوش میشه با این سوتت.»  

م.ک 

رویای بیداری...